روزهمان
روز است، ماه همان ماه و آسمان همان آسمان، آدمها همان آدمها هستند فقط
بعضیها قد کشیدهاند، موی بعضیها سفید شده، بعضیها هم دیگر نیستند و
بعضی هم تازه چشم باز کردهاند.
آسمان همان آسمان است،
رنگش تغییر نکرده فقط شاید به خاطر سردی هوا، کمی ابری باشد، صدای هواپیما
همان صداست، امروز هم قلبها تند تند میزند، نفسها در سینه حبس شده و
صداها میلرزد،مثل روزی که صاحب آن قدمهای استوار پا بر پلکان آن
هواپیمای تاریخی گذاشت.
قصه اشک و لبخند همان قصه قدیمی است همان قدر که آدمها شور دیدار داشتند
و او آرامش الهی، همان قدر که آدمها برایش اشک شوق ریختند او برایشان خون
دل خورده بود و همان قدر که آدمها مسیر حرکتش را گلباران کردند او برای
مسیر زندگیشان "گل آزادی" آورده بود.
جایگاه همان جایگاه است، با اینکه امروز جای او خالی است، طنین بانگ آزاد
مردیاش هنوز گوش تاریخ را مینوازد، وقتی گفت: "من دولت تعیین میکنم" با
ضربت انگشتش همه دولتهایی که میخواستند او و مردمش نباشند را سر جای خود
نشاند.
مردم همان مردمند، هنوز هم مثل آن روزها وقتی او را میبینند محو کلام و
چهره نورانیش میشوند و مثل آن روز که در حمایت از کلامش "الله اکبر" را
متولد کردند تا نامش را میشنوند برایش صلوات میفرستند.
مردم همان مردمند، مثل او که بعد از ۱۵سال دوری از وطن اولین کلامش با
پدران، مادران، همسران و فرزندان کسانی بود که برای وطن خون داده و شهید
شدند مردم هم به تبعیت از او هر سال در این روزاول از همه به یاد کسانی
میافتند که جایی آرام گرفتهاند که بالای سرشان پرچم وطن تاب میخورد.
مردم همان مردمند، حتی آنها که آن روزها نبودند امروز پای صحنههای
انقلابش مینشینند و با شور و شوق راهپیمایی هم سن و سالهای آن موقع خود
را که فریاد میزدند "مرگ بر شاه" تماشا و زیر لب سرود " خمینیای امام"
را زمزمه میکنند.
خدا همان خداست، وعدههایش تغییر نمیکند حتی اگر بیش از هزار سال پیش
وعده داده باشد، وقتی گفته "جاء الحق" حتما "زهق الباطل" را دیده، چون "ان
الباطل" همیشه "کان زهوقا" است، وقتی گفته " اذا جاء نصرالله والفتح" حتما
"والفجر و لیال عشر" را پیشبینی کرده است.
آن مرد تاریخی دیگر نیست، ولی خدایش و وعدههایش هنوز است هنوز هر سال خدا
در بهمن ماه به عهدش وفا میکند و هنوز مردم بهمن هر سال یاد آن مردی
هستند که از آسمان آمد.
|