«ملبس شدن به لباس فاخر روحانیت آن هم در سن بیست‏سالگی‏» قبول این همه توفیق برایم سخت و سنگین است .

صدای دل‏انگیز پدرم در حین گذاشتن «عمامه‏» به سرم بلند می‏شود: «به نام نامی فاطمه زهرا (س) و با کسب اجازه از محضر آقا امام زمان (عج) فرزندم احمد را به لباس روحانیت ملبس می‏کنم .»

غرور آمیخته به شرمندگی تنم را می‏لرزاند و در قالب دانه‏های اشک گونه‏هایم را نوازش می‏دهد . با این‏که در خود این لیاقت را نمی‏بینم ولی جرات می‏یابم تا از بی‏بی‏فاطمه (س) بخواهم این ناچیز را به فرزندش «مهدی‏» سفارش کند .

در عالم فکر و معنا با ائمه معصومین (ع) عهد می‏بندم که در خدمت اسلام و قرآن باشم و مروج والایی‏ها ... و گریه بهترین وسیله‏ای است‏برای امضای این تعهدنامه ...